ஆனந்தி வீட்டு தேனீர்

ஆனந்தி வீட்டு தேனீர்

  சென்னை செண்ட்ரல் ரயில் நிலையத்தினுள் சாய்வு இருக்கையில் பத்து நிமிடமாக அமர்ந்து எதிர்க்கே தெரிந்த பெரிய மானிடரையே வெறித்துப் பார்த்தபடி இருந்தான் முருகேசன். எந்த எந்த ஊர்கள் செல்லும் ரயில்கள் எந்த எந்த நேரத்தில் கிளம்பும் என்ற தகவலை நிதானமாக காட்டி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. இவன் காதினுள் பலத்த இறைச்சலுக்கு இடையிலும் தேனை ஊற்றுவது போல் பெண்ணின் குரல், “பயணிகளின் அன்பான கவனத்திற்கு” என்று ஆரம்பித்து ஊற்றியது. எப்போதுமே பரபரப்பாக இருக்கும் இடம் என்பது போல பயணிகள் வருவதும் போவதுமாகவே இருந்தனர். யாரும் ஒரு கிடையில் அமர நேரமில்லாதவர்கள் போன்றே தென்பட்டார்கள்.

  பயணக்களைப்பில் தன் தோளில் தூக்கமாட்டாமல் புளிமூட்டை போல் பேக் ஒன்றை சுமந்து தள்ளாடி வந்த ஜீன்ஸ் அணிந்த யுவதி தன் அம்மாவை திரும்பிப் பார்த்து, மம்மி ப்ளீஸ் என்றது. யுவதியின் அம்மாவோ இரண்டு தோளிலும் பேக்கை சுமந்தபடி மூச்சு வாங்க வந்து கொண்டிருந்தது. முருகேசன் தன் கால்சந்தில் வைத்த இரண்டு புளிமூட்டைகளும் களவு போய்விட்டதோ என்று குனிந்து பார்த்து நிம்மதியானான்.

  சென்னையிலிருந்து சொந்த ஊருக்கு திரும்புவது என்பது அங்கு பணி நிமித்தமாக பல மாதங்கள் தங்கியிருந்தோருக்கு எவ்வளவு பெரிய சந்தோசத்தை கொடுக்கும் என்பதை எழுத்தில் காட்டிவிடுவது முடியாத சமாச்சாரம் தான். இமையம் அளவு, வானம் அளவு என்று தொன்னூத்தி ஒன்பது வாட்டி சொல்லி விட்டார்கள். புதிதாக என்றால் முருகேசனின் பலமாத ஆபிஸ் டென்சன்களையும், பெற்றோரை நேரில் காணாத வருத்தத்தையும் நேற்று மாலை கழுகு ஒன்று கொத்திப் போய்விட்டது என்று சொல்லலாம்.

  முருகேசனின் சொந்த ஊர் ஈரோட்டுக்கு பக்கத்தில் சென்னிமலை. குன்றிருக்கும் இடமெல்லாம் குமரனும் இருப்பான் என்பதுபோல சென்னிமலையிலும் குமரன் வீற்றிருந்தான். சென்னிமலையில் தயிர் புளிக்காது என்பது ஐதீகம். ஊர் முழுதும் ஜன நடமாட்டத்துக்கு இணையாக குரங்குகள் நடமாட்டமும் இருக்கும். தவிர மூன்று திரையரங்குகள் தினமும் நான்கு காட்சிகள் ஓடிய காலம் போய் இப்போது ஒன்னே ஒன்னு கண்ணே கண்ணு என்று ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. இதனால் ஊர்முழுக்க போஸ்டர் மட்டுமே தின்று வளர்ந்த ஆடுகளின் எண்ணிக்கையும் குறைந்து விட்டது.

  கொமரப்பா செங்குந்தர் பள்ளியில் உயர் கல்வி கற்று ஈரோடு வாசவி கல்லூரியில் வேதியியல் துறையில் பட்டம் பெற்றவன் ஊருக்குள் இவன் நண்பர்களைப் போலவே பைசாப் பிரச்சனையால் தறிக்குடோனுக்கு செல்ல முயற்சித்தான். இவன் அப்பா வாசல்படியில் வெள்ளைத்துண்டு போட்டு தாண்டிப் போனால் சுத்தப்படாது என்று தடை போட்டார் அதற்கு. சின்ன வயதிலிருந்தே அப்பாவின் சொல்ப்பேச்சு என்ற வெள்ளைத்துண்டுக்கு மதிப்பு கொடுத்து வந்த முருகேசன் நேசனல் ஜியாகரபியில் புலி, சிங்கம், யானைகளின் குடும்ப வாழ்க்கையை பார்த்தபடி டிவிப் பொட்டியின் முன் கிடந்தான்.

  இவன் சென்னைக்கு வீட்டாரிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமல் பறந்துவிடவும், வாழ்க்கையில் முன்னேற ஊர்விட்டு ஊர் பறந்துவிட வேண்டுமென்ற பழைய தத்துவத்தை மறுபடியும் இவன் காதினுள் புகுத்திய ஆனந்தி அந்த சமயத்தில் தான் முருகேசனுக்கு தோழியானாள். ஆனந்தி இவனுக்கு பக்கத்து வீடு தான். ஆறு மாதம் முன்பாகத்தான் அவர்கள் குடும்பம் மூன்று மாதம் காலியாய் கிடந்த வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தது. நான்கு மாதம் கழித்துத்தான் அந்த வீட்டில் பார்க்க அழகான தாவணி அணிந்த பெண் ஒன்று இருப்பது இவனுக்கு தெரிய வந்தது. ஆனந்தி இவனை விட இரண்டு வயது மூத்தவள்.

  கரூரில் எப்போதோ அரசினர் பள்ளியில் பத்தாவது முடித்தவள் இவனை விட தெளிவாயும் அறிவாயும் பேசினாள். அதனால் எல்லாப் பெண்களும் அறிவாளிகள் தான் என்ற முடிவுக்கும் வந்திருந்தான்.இவனுக்கு ஏற்கனவே தெரிந்த இரண்டு அறிவாளிகள் இவன் அம்மாவும், அக்காவும்.

  பல இளைஞர்களின் கனவாய் இருக்கும் சினிமா ஆசை இவன் மனதிலும் அப்போது இருந்தது. கையில் இரண்டு ஸ்கிப்டுகளை வைத்திருந்தான். அதுபோகவும் மனதில் முடிக்கப்படாத சில ஸ்கிப்டுகளும் கிடந்தன. முருகேசனின் முதலாவது ஸ்கிரிப்ட் சென்னிமலையிலேயே ஆரம்பித்து  ஊருக்குள்ளேயே முடிந்து விடும் காதல் கதை.

  இரண்டாவது ஸ்கிரிப்ட் செக்கோஸ்லோவியாவில் ஆரம்பித்து திருப்புக்காட்சியில் சென்னிமலைக்குள் நடப்பது போல அமைத்திருந்தான். தயாரிப்பாளர் பெரிய கையாய் இருக்க வேண்டும். தவிர நாயகிக்கு இரட்டை ரோல் வேறு. மனிதனாய் பிறப்பெடுத்த யாரும் அளவுக்கதிகமாய் ஆசைப்பட வேண்டுமென்ற கொள்கையுடைய முருகேசன் சீக்கிரமே சோத்துக்கு சிங்கியடிக்கும் நிலைக்கு சென்னை வீதியில் தள்ளப்பட்டான். தன் ஆசைகளை சிலகாலம் மனதில் பூட்டி வைத்துவிட்டு பத்திரிக்கை ஒன்றில் தன்னை நிருபராக ஒப்படைத்தான்.

  போஸ்ட்மார்டனிசம், வாதை, கலாச்சாரம் என்று பேசிக்கொண்டிருந்த பத்திரிக்கை இவனுக்கு மூன்றுவேளை சாப்பாட்டுக்கும் அறை வாடகைக்குமான ஊதியத்தை மகிழ்வுடன் அளித்தது. நல்ல கால நேரத்தில் வேறு வாரப்பத்திரிக்கைக்கு தாவி விட்டான் ஊதியம் அதிகமென்பதால். பிறகு ஊருக்கு மாதம் தவறாமல் அம்மா லட்சுமி பெயருக்கு நான்காயிரம் செக் அனுப்பத் துவங்கினான் முருகேசன்.

  ஆபீஸில் இவன் துணைக்கு வரும் போட்டோகிராபர் ஸ்வீட்டி மாநகர மங்கை. மாநகரங்கள் இப்படி ஸ்வீட்டிகளுக்காகவே உருவாகி நிற்கின்றன போலும். “ஏனுங்கோ சித்தெ நில்லுங்கோ, வெசயா போவாதீங்கோ” என்று கோவை சரளா மாதிரி கொங்கு பாஷையில் கூப்பிட்டு இவனை தடுமாறச் செய்வாள். மற்றபடி தடை செய்யப்பட்டதை தடையின்றி மென்று கொண்டிருப்பாள். இதெல்லாம் தப்புங்க, என்று சொல்வான் முருகேசன்.

  ஐ டோண்ட் லைக் அட்வைஸ் குட்டிப் பையா! என்பாள். சண்டே என் ரூம்க்கு வாடா குட்டிப்பையா, நம்ம கார்ட்ஸ் போடலாம் போரடிக்காது என்றவளுக்கு சலிப்பையே பதிலாக தந்து கொண்டிருந்தான். முன்பு கையில் வைத்திருந்த ஸ்கிரிப்டில் பல மாற்றங்கள் செய்ய வேண்டுமென இவன் கை அரித்துக்கொண்டே இருந்தது. மெட்ரோரயில் திட்டத்தினால் ட்ராபிக்கில் சிக்கியது போல் முருகேசனின் கதை சென்னையில் சிக்கிவிடும் போலிருக்கிறது. அது கூடாது தான்.

  கோவை எக்ஸ்பிரசில் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த பாப்பாவிடம் பத்து வார்த்தைகள் மட்டும் பேசித்தூங்கிப் போனவன் ஈரோடு வந்து தான் விழித்தான். ஈரோடு அவனை வாடா டுபுக்கு, என்று வரவேற்பதாய் நினைத்து இவனாக சிரித்துக் கொண்டான். ரயில்வே ஸ்டேசனில் எந்த மாற்றங்களும் இல்லை. அதே சிவப்பு உடை அணிந்த போர்ட்டர்கள் ட்ராலிகளை தள்ளிப் போனார்கள். அதே ராம்ராஜ் விளம்பரங்கள் தான்.

  ஈரோடு பேருந்து நிலையம் போய் அதன் சமீபத்திய அழகை கண்டு சென்னிமலை பேருந்து ஏறலாமென்ற திட்டத்தை ஒதுக்கி விட்டு வழியே வந்த பேருந்திலேயே நெரிசலில் ஏறிக்கொண்டான். நண்பர்களில் யார்யாரை சந்திப்பது என்று திட்டம் போட்டபடி நின்றுகொண்டே பயணித்தான்.

  முருகேசனின் முதல் ஸ்கிரிப்டின் நாயகியை அவள் தந்தை அரச்சலூர் மாப்பிள்ளைக்கு கட்டிக்கொடுத்து வருடங்களாகி விட்டது. அவளை குழந்தை குட்டியுடன் தேர்த் திருவிழாவில் பார்த்ததாக நண்பன் யாராவது சொன்னால் இவனால் பெருமூச்சு ஒன்றை விடமுடியும். இவனின் இரண்டாவது ஸ்கிரிப்டின் டபுள்ரோல் நாயகி ஆயிரத்திபத்து காலனியில் கணவனுக்காக கேஸ் அடுப்பு பற்ற வைத்து வடைச்சட்டி எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

  முருகேசன் மேலப்பாளையத்தில் தன் வீட்டினுள் நுழைந்தபோது அக்கா தன் கணவரோடு வந்திருந்தாள். அம்மா இவனைப்பார்த்ததும் கூவென அழுகையை ஆரம்பித்து விட்டது. கடைச்சோறு தின்னு எப்புடி எளச்சிப் போயிட்டான் பாருங்க, என்று அழுத அம்மாவை அப்பாதான் அடக்கினார்.

  முருகேசன் அப்பாவுக்கு தன் பேக்கிலிருந்து வேட்டி சட்டை எடுத்து நீட்டினான். அம்மாவுக்கும் அக்காவுக்கும் சேலைகள் கொடுத்தான். அக்காவின் பிள்ளைகளுக்கு வாங்கி வந்திருந்த உடைகளை அவர்களிடமே கூப்பிட்டு கொடுத்தான். அப்பா இவன் பிறந்த நாளுக்காக வாங்கி வைத்திருந்த “என் பெயர் பட்டேல் பை” நாவலை கவரிலிருந்து எடுத்துக் கொடுத்தார்.

  ”ஈரோடு புத்தக கண்காட்சிப்பக்கம் போயிருந்தேண்டா. இவதான் ஒருநாள் கூட உருப்படியா ரசம் வச்சதே இல்லையே. அதான் இவளுக்கு ரசம் வைப்பது எப்படி? புத்தகத்தை தேடிப்புடிச்சு வாங்கிட்டு வந்து குடுத்தேன். இப்ப என்னடான்னா வாயில வைக்க முடியாத அளவுக்கு ரசம் வைக்கிறா” என்றார் அப்பா.

  ”இப்ப அவன் கேட்டானா ரசத்தைப்பத்தி உங்க கிட்ட? உங்க வாய் இருக்கே சாமீ! நீ போய் குளிச்சுட்டு வாடா இவரு இனி ஒன்னொன்னா எதாச்சும் சொல்லிட்டே தான் இருப்பாரு” என்று அம்மா சொல்லவும் துண்டை எடுத்துக் கொண்டு பாத்ரூமுக்கு நகர்ந்தான். அப்பாவும் அம்மாவும் இன்னமும் சந்தோசமாகவே இருக்கிறார்கள். ஒரு நாள்கூட அப்பா அம்மாவை கைநீட்டி அடித்ததில்லை. அம்மாவைப் போல தனக்கும் ஒரு துணை அமைந்து விட்டால் வாழ்வில் டைவர்ஸ் பிரச்சனையே இருக்காது என்று யோசித்தபடி முதல் சொப்பு தண்ணீரை தலைக்கு ஊற்றினான்.

  குளித்து முடித்து சாப்பிட்டு விட்டு ஷோபாவில் அமர்ந்தவன் முன்னால் குட்டிப் பையன் புதுடிரஸ் அணிந்து ஓடி வந்து அழகு காட்டினான். “மாமா பேண்ட் பெருசாப் போச்சுன்னு உங்கக்கா கீழ ரெண்டு மடிப்பு மடிச்சு உட்டிருக்கா! சட்டை பெருசா போச்சுன்னு வவுத்துக்குள்ள உட்டு இன் பண்ணி பெல்ட் போட்டு உட்டுட்டா” என்று அழகு காட்டினான். இதான் சாமி இப்பத்த பேசனு! ஜம்முன்னு இருக்கு மாப்பிள்ளை மாதிரி, என்றதும் ஓடிப்போய் உள் அறையில் அக்காவிடம், உன் தம்பி சொல்லுது ஜம்முன்னு இருக்கேனாம், என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

  ”ஆனந்தி கல்யாணப் பத்திரிக்கை உனக்கு வந்துச்சாடா முருகேசா? உன்னோட அட்ரசை என்கிட்டத் தான் வந்து கேட்டு வாங்கீட்டு போனாள். நீ எப்படியும் அவள் கலியாணத்துக்கு வருவீன்னு நாங்க பார்த்துட்டு இருந்தோம்” அம்மா இவனிடம் சொல்லிக் கொண்டே வெங்காயம் உறித்துக் கொண்டிருந்தது. அப்பா கறி எடுத்துவர பையை தூக்கிப் போய்விட்டார்.

  முருகேசனுக்கு ஆனந்தியின் கல்யாணத்திற்கு வரமுடியாமல் போன துக்கம் மீண்டும் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது. இவனின் இரண்டு ஸ்கிரிப்டுகளையும் படித்த ஒரே தோழி அவள் தான். படித்ததும் ஒன்று சொன்னாள்.”உனக்கே ரெண்டு வருசம் போனால் புரிஞ்சிடும் முருகேசு. அப்படி இல்லீன்னா இதே புரிய வச்சிடும்”

  ஆறு மாதத்திலேயே புரிந்து கொண்டான் முருகேசன். அன்றிலிருந்து ஆனந்தி வெறும் தோழி மட்டுமல்ல தீர்க்கதரிசினி இவனுக்கு. அம்மாவிடம் நேம்பாய் விசாரித்தான். ஆனந்தியை எந்த ஊருக்கு கட்டிக் குடுத்திருக்கும்மா?

  “இங்க தாண்டா இருக்கா கொமராபுரியில. அவ அம்மா கிட்ட எவத்திக்கின்னு கேட்டு ஒருஎட்டு போயிட்டு வந்துடு. போறப்ப சும்மா வெறுங்கையை வீசிட்டு போயிடாதே. எனக்கு வாங்கிட்டு வந்தியே சேலை பச்சைக்கலர்ல, அதை எடுத்துட்டு போயி குடு. எனக்கு புடிக்கலை. ஆறுமுகங்கடையில வேற பொடிக்கலர்ல எடுத்துக் குடு” அம்மா சொன்னதும் சிரித்துக் கொண்டான். நான் பச்சைய எடுத்துக்கறேன். எம்பட ஊட்டுக்காரருக்கு நீலக்கலரு புடிக்காது, உள் அறையிலிருந்து அக்காவின் குரல் கேட்டது.

  கொமராபுரியில் ஆனந்தியின் வீட்டை கண்டுபிடிப்பதில் இவனுக்கு சிரமம் எதுவும் இருக்கவில்லை. என்ன பக்கத்து வீட்டு கதவை தட்டிவிட்டான். கதவு நீக்கி வந்த அம்மாள் இவனுக்கு பக்கத்து வீட்டை கைகாட்டி விட்டு மீண்டும் சாத்திக் கொண்டது. உள்ளே டிவியில் கிரிக்கெட் மேட்ச் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. கிரிக்கெட் ரசிகை போலும் என நினைத்தான்.

  நல்லவேளை நீ யாரு? எந்த ஊரு? உங்கொப்பா என்ன வேலை பண்றாரு? கையில என்ன பொட்டணம்? உங்கொம்மா ஹவுஸ் வொய்ப்பா? என்ன பாட்டு வேணும்? என்றெல்லாம் கேட்காமல் விட்டதே என்று ஆனந்தி வீட்டு கதவைத் தட்டினான். கதவு நீக்கிய ஆனந்தி முகத்தில் ஆச்சரியம் கால்கிலோ அளவு காட்டி இவனை உள்ளே அழைத்தாள். பழைய ஹாய்டா! சொல்லவேயில்லை. திருமணத்திற்கு வராத கோபமாய் இருக்குமென நினைத்துக் கொண்டான். ஆனால் அதற்கெல்லாம் கோபித்துக் கொள்பவள் இவன் தீர்க்கதரிசினி அல்லவே!

  “வாழ்த்துக்கள் ஆனந்தி. உன் திருமணத்திற்கு வரமுடியாமல் போனதற்கு இப்ப மன்னிச்சுடு என்னை” என்றான்.

  “பரவாயில்ல விடு முருகேசு, இப்படி ஷோபாவுல உட்கார்ந்து இந்த போட்டோ ஆல்பத்தை புறட்டி பார்த்துட்டு இரு, நான் அதுக்குள்ள உனக்கு காபி தயார் பண்ணி கொண்டு வர்றேன்” என்று சமையலறைக்குள் போய்விட்டாள். ஆனந்தி இவன் மடியில் வைத்துவிட்டுப் போன கனத்த ஆல்பத்தை விரித்தான்.

  மாலையும் கழுத்துமாய் ஆனந்தியின் பக்கத்தில் நின்றிருந்தவரைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்தான் முருகேசன். ஆனந்திக்கு சித்தப்பா மாதிரி இருந்தார் அவர். தலைமுடி சாயம் பூசப்பட்டிருந்தது அப்படி அழகாய் தெரிந்தது. இந்த ஆல்பத்தை என்னவென்று இனிப் பார்க்க? இதைக் கொண்டுபோய் அதுகிட்ட ஒப்படைத்திருக்கிறார்களே! இதற்கு சொந்தபந்தங்கள் வேறு சாட்சி. இந்த உலகம் ஏன் இவ்வளவு கோரமாகி விட்டது? ஏன் இங்கு வாழ்பவர்களும் இவ்வளவு கோரமாய் மாறிவிட்டார்கள்?

  ஆனந்தி இவனுக்கு காபி கொண்டுவந்து கொடுத்தாள். அப்புறம் முருகேசு லீவுல வந்தியா? சென்னையில எப்படி போயிட்டு இருக்கு பொழப்பு? அவர் ஈரோடு மருத்துவமனையில மருந்து ஆளுனரா இருக்கார். இப்ப வர்ற நேரம் தான். வந்தா என்னை ஏழுநூத்தி முப்பது கேள்வி கேட்டு அடிச்சுடுவாரு, என்று நிதானமாய் சொன்னாள். கிளம்பீட்டின்னா நல்லது என்பதை மாற்றிச் சொல்கிறாள் என்றே நினைத்தான்.

  இருந்தும் மேரேஜ் ஆகி மூனு மாசம் இருக்குமில்ல, என்று சம்பந்தமில்லாமல் கேட்டான். தொன்னூத்தி நாலு நாள் ஆச்சு, என்றாள். எல்லாமும் நினைப்பது போல் நடந்துவிடுகிறதா என்ன! ஆனந்தியின் கணவர், “வாசக்கதவை தொறந்து போட்டு வச்சிருக்கியா நீயி” என்றபடி வந்தார். மரியாதைக்காக இவன் எழுந்து நின்றான். அவர் இவனை கண்டு கொள்ளாமல் தன் அறைக்குள் நுழைந்தார்.

  “இங்க வா ஆனந்தி” என்று உள் அறையிலிருந்து குரல் கொடுத்தார். காபி எடுத்துட்டு வர்றனுங்க மாமா, என்றவள் காபி டம்ளரோடு அறைக்குள் சென்றாள். உள்ளே நிமிடத்தில் காபி டம்ளர் உருளும் சப்தமும், சக்கரை எதுக்குடி இத்தனை போட்டு எடுத்துட்டு வந்திருக்கே? என்ற அவரின் குரலும் கேட்டது.

  இதோ ஒரு நொடியில வேற போட்டு எடுத்துட்டு வந்துடறேனுங் மாமா, சொன்ன ஆனந்தி டம்ளரோடு வெளி வந்தவள் கண்களில் ஈரம்மின்ன இவனைப்பார்த்து கை எடுத்துக் கும்பிட்டாள். இவன் எழுந்து கிளம்பி வாசல் கதவு வருவதற்குள் பின்னால் வந்தவள் இவன் கையில் சேலைக்கவரை திணித்து, சாரிடா! உன் அக்காவுக்கு இதை குடுத்திடு ப்ளீஸ்! என்று சொல்லி விட்டு திரும்பிச் சென்றாள். முருகேசன் முன் கதவை சாத்திவிட்டு பாதையில் இறங்கினான்.

  முருகேசன் வீடு வந்தபோது அம்மா தான், “ஏன் இப்படி பேய் அடிச்சா மாதிரி இருக்கே? கொண்டு போன சேலைக் கவரையும் திருப்பிக் கொண்டு வந்துட்டே? ஆனந்திய பார்த்தியா பேசுனியா?” என்று கேட்டது. “புதுசா கல்யாணம் ஆனவங்களை கையில புடிக்க முடியுமா ஒன்னா! அண்ணமார் தியேட்டருக்கு படம் பார்க்க போயிட்டாங்களாம். பக்கத்து வீட்டுல சொன்னாங்க” என்றான் முருகேசன்.

  “போச்சாது நாளைக்கு போயி பார்த்துட்டாப் போவுது போ” என்றது அம்மா.

                                                 -ஆனந்த விகடன் 2014 மார்ச்

                        **************

 

Post Comment

சகுந்தலா வந்தாள் -முன்னுரை

 உங்களோடு!

  இந்த வருடத்தின் மூன்றாவது நாவல் ’சகுந்தலா வந்தாள்’ என்கிற இந்தப்பிரதி. வழக்கம் போல இதுவும் பனிரெண்டு நாட்களில் மிக வேகமாக எழுதி முடிக்கப்பட்ட பிரதி. என்னுடைய நாவல்களுக்கு நான் மிகப் பெரிதாக எப்போதும் திட்டங்களை தீட்டுவதில்லை. திட்டம் தீட்டினாலும் அது எழுதப்படுகையில் எந்தப் புதிய மாற்றங்களையும் கொண்டு வந்து விடுவதில்லை. ஒரு கட்டிட வேலை துவங்கப்படுகையில் அதி அற்புதமாக இருக்கும்.  பூச்சு வேலையில்கூட வந்து நின்றுவிடும். தரையில் மொசைக் போடுவதில் கூட வந்து நின்று விடும். அதை சுத்தமாக முடிக்க காலங்கள் சில ஆகிவிடும்.

  அதாவது திட்டமிட்ட நேரத்தை தாண்டி தாமதமாகும். ஒருமாத கால அளவெல்லாம் நாவலில் வரும் கேரக்டர்களோடு என்னால் போராடிக்கொண்டு இருக்க முடியாது போலிருக்கிறது. பத்து பதினைந்து நாளில் அதன் கேரக்டர்கள் பேச வேண்டிய விசயங்களை பேசி முடித்து விட வேண்டும். அதாவது அவர்களோடு வாழ எனக்கு அதிக விருப்பமில்லை. வேறு மனிதர்களிடம் வாழப்போகும் அவசரம் என்னை இழுக்கிறது. அதாவது நாவலில் இருந்து அடுத்த நாவலுக்கு பயணப்படும் அவசரம் தான்.

  இந்தச் சிக்கல் நான் இயங்கிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் என்ற உந்துதலால் ஏற்படுகிறது. பார்க்கப் போகையில் இது சிக்கலும் அல்ல. கொஞ்சம் நீண்ட புதினத்தை ஆறப்போட்டு ஆறப்போட்டு அவ்வப்போது எட்டிப் பார்த்து மெதுவாக நகர்த்தலாம் என்றால் அதுவும் என்னால் முடியாது. ஆறப்போட்டால் அவ்வளவு தான் அப்புறம் புதிதாக ஒரு நாவலை துவங்கும் வேலையாய் ஒவ்வொரு முறையும் இருக்கும். ஆக என்னைப் பற்றியான தெளிவை அடைந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்பது நிச்சயமாகிறது.

  சிறுகதைகளை அதிகம் எழுதிக்கொண்டிருந்தவன் அதை சமீப காலங்களில் நிறுத்தி விட்டேன். நாவல் என்பது ஒரு அட்டகாசமான ஏரியா. அதில் வாசகனாய் நானும் எழுதிக் கொண்டே பயணப்படுகிறேன். போதும் என்கிற போது நிறுத்திக் கொள்கிறேன். முன்பெல்லாம் ஒரு சிறுகதையை ஒரு நாளில் சாதாரணமாக முடித்து விட்டு சாயந்திரம் ஜெராக்ஸ் எடுத்து கொரியரில் அனுப்பும் வேலை எனக்கு சுலபமாக இருந்தது. அதே மாதிரியான சுலபத்தை நாவலிலும் செய்ய வேண்டுமென்ற ஆர்வத்தில் தான் மிக முயன்று கொண்டிருக்கிறேன்.

  நாவல் எழுதுவது மிக சாதாரணம் என்று என் வாயிலிருந்து நண்பர்களிடம் பேசுகையில் வரவேண்டும். இன்னமும் இந்த வடிவம் என்னை மிரட்டிக் கொண்டேயிருக்கிறது. அப்படி நான் ’ஜுஜுபி’ என்று கூற இன்னும் பத்து நாவல்கள் எழுத வேண்டுமென நினைக்கிறேன்.

  நாவலில் பல வித விசயங்களை பேச வேண்டுமென  மிக ஆர்வமாய் இருக்கிறேன். பல திட்டங்கள் மனதில் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறது. எதிலும் பாக்கி விழுந்து விடக் கூடாது என்றும் நினைக்கிறேன். நாவலில் புதுப் புது வடிவங்களையும் எழுதிப் பார்க்கவும் ஆவல் இருக்கிறது. இந்த வருடத்தின் கடைசியில் அந்த புது வடிவத்திற்கு மாறி இரண்டு நாவல்களையாவது தர வேண்டும் என நினைக்கிறேன்.

  ஒன்றையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்கிறேன் என்றும் சிலர் சொல்கிறார்கள். திரும்ப திரும்பச் சொல்வதை  நான் விட்டொழிக்கப் போவதில்லை. அவைகளில் அழுத்தத்தை கூட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன். இந்த நாவல் என் பழைய வடிவங்களின் சாயலில் இருந்தாலும் என்னை தொடர்ந்து வாசிப்பவர் யாரேனும் இதில் உள்ள மாற்றத்தை உணர்வார்கள். அதற்குத்தான் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறேன் எனக்கு முதலில் தெரிந்த விசயங்களை. அதாவது என் ஏரியா எதுவோ அதில் மட்டுமே எல்லைக்கோடுகள் போட்டு அதனுள் மட்டுமே ஆட்டம் நடக்கிறது.

  ’சகுந்தலா வந்தாள்’ தமிழ் வாசகப் பறப்பில் முக்கிய நாவலாக வேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டெல்லாம் நான் எழுதவில்லை. விசயத்தின் தீவிரங்களை நான் அதி அற்புதமாகவும் சொல்ல முயற்சிக்கவில்லை. எப்படி நிறுத்தி வார்த்தைகளை அலங்கரித்துச் சொன்னாலும் கதை என்பது ஒன்று தான். இந்த நாவலை மிக மிக அழகான வடிவில் சொல்லவும் எனக்குத் தெரியும். தாமதமாகும் அதற்கு. நாம் வேகமான உலகில் இருக்கிறோம். என் இந்த வேகமே குறைவுதான். ஆனால் எங்க கொஞ்சம் நாளா வா.மு. வைக் காணலியே என்று யாரும் பேசிவிடக் கூடாதில்லையா!

  தொடர்ந்து எழுதிக் கொண்டே இருப்பது எனக்கு சந்தோசமாக இருக்கிறது. புதிய வடிவங்களில் முயற்சியெடுப்பதும் எனக்கு சந்தோசமளிக்கும் விசயம் தான். என்னை ஊக்குவிக்கும் நண்பர்களை நான் ஏராளம் பெற்றிருக்கிறேன். அலைபேசியில் அவர்கள் பேசும் முதல் வார்த்தையே ‘என்ன எழுதிகிட்டு இருக்கீங்க?’ எழுதாமல் சும்மா லேப்டாப்பில் பொம்மை பார்த்துட்டு இருக்கேனுங்க! என்று அவர்களிடம் சொல்ல முடியாது.

  ஒவ்வொரு நாவலையும் எழுதி முடிக்கையில் ஒரு விநோதமான நிறைவு மனதில் தோன்றிவிடுகிறது. உடனடியாகவே மண்டையில் இருந்த விசயங்கள் ஓரளவு காலியாகி விடுகின்றன. அந்த காலியான இடத்தை நிரப்ப அடுத்த நாவலுக்கான திட்டங்களையும் அது முடிய வேண்டிய நேரங்களையும் மிக எளிதாக திட்டமிடுகிறேன். அந்தக் காரியங்கள் நடந்து முடிந்து விடுமா? என்ன விசயங்களை எழுதுவது? போன்று எந்தவிதமான தெளிவுகள் இல்லாமலே சென்னை புத்த்க கண்காட்சிக்கு நான்கு புத்தகங்கள் என்னுடையது என்று கூசாமல் செல்போனில் நண்பர்களிடம் பேசுகிறேன். அது ஏனென்றால் என்னைப்பற்றி நான் உணர்ந்து கொண்டதால் தான். நான் அப்படி தைரியமாய் பேசினால் தான் ஒன்று குறைந்தாலும் மூன்று வரும்.

  நான் இப்போதைக்கு முழு நேர எழுத்தாளன். ஒரு முழு நேர எழுத்தாளன் என்ன செய்ய வேண்டும்? முன்பெல்லாம் என்ன செய்து கொண்டிருந்தான்? என்பதெல்லாம் தெரியாது. இடையில் வாசிப்பு குறைந்து விட்டது என்று பயந்து கொண்டிருந்தேன். அதையும் நான் எழுதிக் கொண்டிருக்கையிலேயே சரிப்படுத்திக் கொண்டேன். தமிழில் தற்போது ஏராளமான மொழிபெயர்ப்பு புத்தகங்கள் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. மொழிபெயர்ப்புகளின் பொற்காலம் என்று கூறிவிடலாம் போல நிலைமை வந்து விட்டது. தமிழில் நேரடி நாவல்களின் வரவை விட அதிகம் மொழிபெயர்க்கப்பட்ட புத்தகங்கள் வருகின்றன.
  வாசகர்களின் வாசிப்புத் தரம் உயர்ந்து கொண்டே செல்கிறது. அவர்களுக்கு தமிழில் எழுதப்படும் எழுத்துக்களில் ஒரு போதாமை வந்திருக்கிறது அதனால். ஏதாவது புத்தகம் வாங்கி அனுப்பி விடவா நண்பரே? என்று யாரேனும் அலைபேசியில் கேட்டால் முன்பாக என்னிடமிருந்த தயக்கம் விலகி மனதில் இருக்கும் ஏதாவது மொழிபெயர்ப்பு புத்தகத்தின் பெயரை உடனே சொல்லி விடுகிறேன். எனக்கு வேறு வழியும் இல்லை. என் வாசிப்பின் தரம் வாசகர்களை விட உயர்ந்ததாக இருக்க வேண்டும். (அது முடியாது என்றபோதும்)

  வாசகர்கள் அவர்களின் தேவையை பூர்த்தி செய்யும் புத்தகமாக ஒரு நாவல் இருக்க வேண்டுமென நினைத்து வாசிக்கிறார்கள். அவர்களின் தேவை ஒரு புத்தகமானது படிக்கையில் அவர்களை சந்தோசமாகவும், கூடிய சீக்கிரம் முடித்து விடவேண்டிய அற்புதத்தையும் அது நிகழ்த்திவிட வேண்டுமென நினைக்கிறார்கள். எனக்கு எந்த அற்புதத்தையும் அது நிகழ்த்த வேண்டியதேயில்லை. என் தேவை என்னை அது ஈர்த்துக் கொள்வது அல்ல.

  ஈர்த்துக் கொண்டால் அது வெற்றியடைந்த நாவலாக இருக்கலாம். அதனால் என் வாசிப்புத்தரம் ஒன்றும் உயர்ந்துவிடப் போவதில்லை. நான் என் எழுத்தின் தரத்தை மேம்படுத்திக் கொள்வதற்காக மட்டுமே நாவல்களை வாசிக்கிறேன். கதை சொல்லும் முறையில் மாற்றங்கள் இருந்தால் அழகாக இருக்கும் என்ற வசிய மருந்தை நோக்கி பயணப்படுகிறேன். அது உடனடியாக என் நாவல்களில் முழுமையாக நடைபெற விட்டாலும் ஆங்காங்கு சிறுசிறு முயற்சிகளை இந்த நாவலில் கூட வாசகர்கள் உணருவார்கள்.
  இந்த வேலைகளின் இடையில் நான் பெட்டிக்கடைகளில் கிளிப் மாட்டி தொங்கிக் கொண்டிருக்கவும் ஆசைப்படுகிறேன். அதன் வாசகர்களின் தரமும் அவர்கள் அலைபேசியில் பேசும் முறைகளும் என்னை ஆச்சரியப்படுத்துகின்றன. சார் போட்டு பேசினால் எனக்கு அலர்ஜியாகி விடுகிறது. ‘சார் எல்லாம் வேண்டாங்க! நான் ரொம்ப தூரத்துல இருக்கா மாதிரி இருக்குது. தருமபுரியில இருந்து பேசுறேன்னு சொல்றீங்க! சந்தோசம்! ஆனா சார் போட்டு பேசுறதால அமெரிக்கால இருந்து பேசுறாப்ல இருக்குங்க!’ என்று சொன்ன மறுகணம் என் வழிக்கு வந்து விடுகிறார்கள்.

  சென்றவருடம் குங்குமத்தில் ஒருபக்க கதைகளை நான் எழுதிய போது ஒரு நண்பர் அழைத்திருந்தார். என் அலைபேசி எண்ணை அவர் பிடித்த விசயம் மிக அலாதியானது. அது இப்போது முக்கியமல்ல! அவர் சொன்ன விசயம் அருமை. ‘சார், நீங்கெல்லாம் ஒரு பக்க கதை எழுத வந்துட்டா எப்படிங்க சார்? எங்களுக்கெல்லாம் அது ஒன்னு தான் எழுதத் தெரியும். நாங்க ஏதோ உருட்டிக்கிட்டு இருக்கோம் சார்! ஆனா டக்குன்னு முடிச்சீங்க பாருங்க, அருமை சார்!’ ஆஹா! நான் எப்போதும் அப்படி எல்லோரும் செய்கிறர்களே நாமும் செய்து பார்த்தால் என்ன என்று இறங்கி விடுவேன்.

  குங்குமத்தில் எனக்கு ஏழெட்டு ஒருபக்க கதைகள் வந்துள்ளன. ஒருபக்க கதைகள் எழுத ஒரு ப்ராக்டீஸ் என்ற முறையில் தான் அதை முயற்சித்தேன். பைசாவுக்காக எழுதியதாக சிலர் சொன்னார்கள். அப்படிக்கூட வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று சொல்லி விட்டேன். ஆனால் பைசாவுக்காக நான் இதுவரை எந்த எழுத்தையும்  எழுதவில்லை. மீண்டும் சொல்கிறேன் நான். இதுவரையிலான என் எழுத்துக்களால் நான் பைசா பார்த்திருக்கிறேன் என்றாலும் பைசாவுக்காக நான் ஒரு எழுத்தையும் இதுவரை அதை மனதில் கொண்டு எழுதவில்லை. என் இதுவரையிலான எழுத்துக்கள் அனைத்துமே ப்ராக்டீஸ் என்ற வகையில் அடங்கும்.

  ‘சகுந்தலா வந்தாள்’ என்கிற இந்த நாவலை நான் பைசாவுக்காகத் தான் எழுதியிருக்கிறேன் என்பதை இப்போது சொல்லிவிட வேண்டும். அந்த வகையில் முதன் முதலாக பைசா நோக்கத்தோடு எழுதப்பட்ட நாவல் இது. அதனால் தான் இந்த நாவல் மனித வாழ்க்கை பற்றி ஒரு ஓரமாய் நின்று பார்வையாளனாய் பேசுகிறது. இந்த சமூகத்தின் குரூரங்களைப் பேசுகிறது.

  வழக்கமாக ‘ஒரே ஒருக்கா’ என்று என் இயல்பின்படி இந்த நாவலைத் துவங்குகையில் பெயர் வைத்திருந்தேன். அது ஆரம்பத்தில் சரியாகவே இருந்தது. கமலக்கண்ணன் நாவலில் நுழைந்து அவன் பார்வையில் நாவலை நகர்த்திய போது அந்த டைட்டில் வேண்டாமென முடிவெடுத்து விட்டேன். சகுந்தலா இன்றைய வேகமான உலகின் பெண்ணல்ல. அவள் வாழ்க்கையை ரசித்து கொண்டாட வந்தவள். ஆக ’சகுந்தலா வந்தாள்’ என்று தலைப்பை போட்டு விட்டேன். ‘அம்மா வந்தாள்’ என்ற புத்தகத்தை ஞாபகமூட்டுகிறதே இந்தத் தலைப்பு? என்று கையில் எடுத்துக் கொண்டவர்களுக்கு என் வாழ்த்து!

  நடுகல் பதிப்பகம். இப்படி ஒரு பதிப்பகத்தை துவங்க வீடு சுரேஸ்குமார் மற்றும் இலக்கியச்செம்மல் வெளங்காதவன் இருவர் திட்டம் தீட்டி பெயருக்கு தடுமாறிக் கொண்டிருந்தார்கள். இதில் என்னையும் உள்ளே நுழைத்துக்கொள்ளும் ஆர்வத்திலும் இருந்தார்கள். நல்ல விசயங்களை தள்ளிப்போடவே கூடாது என்று நினைப்பவன் நான். நான் தொன்னூறுகளின் ஆரம்பத்தில் திருப்பூரில் இருந்து நடத்திய நடுகல் என்ற சிற்றிதழின் பெயரை சொன்னதுமே அது ஏகமனதாய் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு விட்டது.

  நடுகல் இதழில் என் ஆசான் தஞ்சை ப்ரகாஷ் கவிதைகள் எழுதினார். ‘உமாவுக்கு தொந்தி அழகு’ மறக்க முடியாத வரிகள் இன்றுமெனக்கு! அவரது கள்ளம் நாவலை முதலில் பதிப்பிற்காகப் பெற்றோம். ஆசான் இப்போது இல்லையென்றாலும் அவரது புத்தகமுடன் இணைந்து என் புத்தகம் வருவதில் அதுவும் நடுகல் வெளியீடாக வருவதில் எனக்கு மகிழ்ச்சி என்பதை விடவும் ஆசான் இருந்திருந்தால் மாபெறும் மகிழ்ச்சி அடைந்திருப்பார்!

  எழுத்தை கைவிரல்களில் வரமாகப் பெற்றவர் அவர். இலக்கியத்திற்காக வாழ்ந்த மனிதர்களில் முதன்மையானவர் அவர். ’அசிங்கங்களை எழுதுவதற்கு தைரியம் வேண்டும்! இலக்கியத்தின் பல சுவைகளில் அதுவும் ஒரு சுவைதான்’ என் ஹிப்ராகடீஸ் சீழை நக்க நாயில்லை’ சிறுகதைக்கான அவரின் விமர்சனம் இது. போக செல்லமுத்து குப்புசாமியின் ‘குருத்தோலை’ நாவலும் நடுகல் பதிப்பாக வருகிறது. எங்களின் இந்த முயற்சி வெற்றிபெற உங்கள் அனைவரின் ஆசியும் உண்டு!

  நடுகல் பதிப்பகத்தில் எழுதும் படைப்பாளிகள் தமிழ் ஆர்வமின்றி விளையாட்டு போலவும் படைப்புகளை எழுதலாம். நானும் அப்படி விளையாட்டு போல எழுதுபவன் தான். வெளியீடுகளின் முதல்பிரதி திரு.நஞ்சுண்டன் அவர்களுக்கு அனுப்பப்பட்டு தவறான வரிகளை சிவப்பு மையில் அடித்து அவர் அனுப்பும் புத்தகத்தை படைப்பாளிகளுக்கு நடுகல் அனுப்பும். மேற்கொண்டு அவர்கள் எழுதும் படைப்புகளில் குறைந்தபட்சம் சிறு சிறு தவறுகளையாவது வராமல் எழுத முயற்சிப்பார்கள் என்று நடுகல் எதிர்பார்க்கிறது. என் ’எட்றா வண்டியெ’ நாவல் முழுதும் நஞ்சுண்டன் அவர்களால் எடிட் செய்யப்பட்டது. உயிர்மையில் அது வெளிவருகையில் அவருக்கு நான் சொன்ன நன்றி காணாமல் போய் விட்டது. மிக சங்கடப்பட்டு அவருக்கு தகவலை தெரிவிக்கையில் ‘உடு கோமு, உனக்கும் எனக்கும் தெரிஞ்சால் போதும்’ என்று சொல்லி விட்டார். அதானே! இப்ப எங்கப்பன் குதிருக்குள்ள இல்ல!
                                             அன்போடே என்றும்
                                           வா.மு.கோமு 21-6-2014
                                            அலைபேச : 9865442435

Post Comment

கவிதைகள்

       சந்தைக்குள் போன பெண்களெல்லாம்

    வெறுங்கையாக திரும்புவதில்லை!

000

எனது புருசனின் வாயைப்பற்றி நான்

பேசத்துவங்கினால் ஒருபாடு பேசுவேன்!

இந்த ஊருக்கு அவன் வாயைப்பற்றி

ஏதோ கொஞ்சம் தான் தெரியும்!

என் புருசனின் வாய் சற்று அகலமானது!

வாயினுள் இரண்டு முன்பற்கள் குடியால்

குப்புற விழுந்து தெரித்துப் போய்விட்டது!

அவன் நாக்கால் முதல்ராத்திரியில் மூக்கு

நுனியை சாமார்த்தியமாய் தொட்டுக் காட்டினான்!

இருந்தும் அது சற்று நீளம் தான்!

அவன் வாயில் வண்டை வண்டையாய்

வார்த்தைகள் வந்து கொண்டிருக்கும்!

அது என் பிறப்புறுப்பு பற்றியும் எனக்குப்

பிறந்த குழந்தைகள் பற்றியும் கேவலம் பேசும்!

என் புருசனின் வாய் மலம் தின்ற

நாயின் வாயாக இருக்க வேண்டும்! அதை

கோணுச்சியால் தைப்பது பற்றியான கனவில்

நான் எப்போதுமிருப்பேன்!

வாய்களில் பல வகைகள் உள்ளனவாம்!

நாறவாய்! ஊத்தவாய்! கோணவாய்! தொறந்தவாய்

என்று வகைப்படுத்தப்பட்டு உள்ளனவாம்!

அனைத்தும் ஒருசேரக் கலந்த வாய் ஒன்று

உண்டென்றால் அது என் புருசன் வாய்!

என் புருசனின் வாய் பற்றி ஓரளவு உங்களுக்கு

தெளிவுபடுத்தி விட்டேனென நினைக்கிறேன்!

அந்த வாயில் நான் கொள்ளிக்கட்டை திணிக்கும்

நாள் வெகுதூரத்தில் இல்லையென்பதையும்

இப்போதே சொல்லி விடுகிறேன்!

000000000000000000000

இன்று அதிகாலையில்

கடற்கரை மணலில் கிடந்தவனுக்கு

வாழ்க்கை பற்றியான தெளிவுகள் ஏதுமில்லை!

அதன் மீது எந்த விமர்சனங்களுமில்லை!

வாழ்க்கை அவனை பயமுறுத்தப் போவதுமில்லை!

அவனை வெறுத்தொதுக்கிய பெண்ணின்

நினைவுகளும் இருக்கப்போவதில்லை!

அவனைச் சுற்றிலும் சில ஈக்கள்

மொய்த்திருப்பதும் அவனுக்கு …

00000000000000

வீட்டினுள் அவளின் அழுகையும்

விசும்பலும் தொடரவே சலிப்பாய்

அந்த இரவில் வெளியேறினேன்!

நிலவும், நட்சத்திரங்களும் அன்று

அசிங்கமாய் இருந்தன!

00000000000

Post Comment

கவிதைகள்

உயிருக்கு உயிராய் நீயே நேசித்த

என்னை உதறித் தள்ளிவிட்டு இந்த

நகரத்தின் தெருக்களை கால்கள் பின்னலிட

நடந்து கடக்கிறாய்! –ஜன நெரிசலில்

ஒருமுறையேனும் நீ கேட்டிருப்பாய்

உன் பெயர் சொல்லி கத்திய ஒரு குரலை!

000

இன்றிரவு நீ காணப்போகும் கனவு

வர்ணமின்றி இருக்குமா? அல்லது

இரவு வானில் நட்சத்திரங்களை பிடித்து

வந்து உனக்கான வேதனைகளை எழுதுவாயா?

மதுக்குவளையுடனான இந்த இரவு

என்னைப் பார்த்து பரிகசிக்கிறது!

000

இன்றென்னை மகிழ்ச்சிப்படுத்த

உன்னிடமிருந்து சேதிகள் ஏதுமில்லை!

பாழாய்ப்போன இந்த காதலின் துக்கத்தை

மதுக்குவளையினுள் நீந்தித் திரியும்

உன்னோடு சேர்த்து திரவத்தை விழுங்குகிறேன்!

000

ஊருக்கு வந்து விட்டு திரும்பி விடுகிறேன் ஜெனி!

பனிரெண்டு வருடகாலத்திற்குப் பிறகு ஊரின் வாசத்தை

நுகர்ந்து விட்டுச் செல்ல ஆசை தட்டியிருக்கிறது!

பனைகள் நிரம்பிய காடுகளில் வீடுகள் முளைத்திருப்பதாய்

முன்பொரு கடிதம் எழுதியிருந்தாய்!

இடிந்த சுவற்றுக்கருகே பேருந்துக்காய் நாம் காத்திருந்த

இடத்தில் காம்ளெக்ஸ் என்றும் எழுதியிருந்தாய்!

ஊர் பொதுக்கிணறு வற்றிப் போனதால் அங்கு நிரவி

மளிகைக்கடை வைத்திருப்பதாய் கோவிந்தன் எழுதியிருந்தான்!

பார்க்கவர ஊர் ஊராய் இருக்கப்போவதில்லை

என்று தான் இருக்கிறது! –இருந்தும் ஜெனி உன்னிடம் ஒரு கேள்வி!

சுடுகாடு பழைய இடத்தில் பழையபடி இருக்கிறதா?

எனது பெற்றோரை புதைத்த இடத்தில் மின்மயானம்

வந்து விட்டதா? இந்த ஒரு கேள்விக்கு மட்டும் பதில் சொல்!

ஜெனி நான் வந்து விட்டு திரும்பி விடுகிறேன்!

000000000000000000

என்னிடம் நீ எதுவோ சொல்லப் போகிறாயென

உன் முகமே காட்டிக் கொடுத்தது அன்று!

நீ என் கவிதைகளைப் புசித்து புரியாவிடினும்

புன்னகைக்க ஒருநாளும் மறக்கவில்லை!

யாரும் பாராத வேலையொன்றில் அடிக்கடி நான்

தரும் திருட்டு முத்தத்தையும் ஏற்றுக் கொண்டாய்!

உண்பதற்கென்று வருவன எதையும் நீ மறுத்ததில்லை!

தினமும் இரவு வணக்கம் சொல்வதிலும் குறை

இருந்ததில்லை! தேவைகளை கேட்டுப் பெறுவதிலும்

நீ கெட்டிக்காரி! என்னிடம் எதுவோ சொல்லப் போவதற்கு

நீ தொண்டையை செருமிக் கொண்டாய்!

நம் காதல் முற்றுப்பெற்று விட்டதென்பதை சிறந்த

திரைப்பட நாயகியின் பிரயத்தனத்தோடு சொல்லி

முடித்தாய்! நிச்சயமாக கவிஞன் என்றறியப்பட்டவனுக்கு

இது தேவை தான்! அப்போதைக்கு என் மூளை

இயங்க மறுத்து உபத்திரவம் செய்தது.- சொல்வதற்கு

மேலும் எதுவுமில்லையென எழுந்து கிளம்பினாய்!

என்ன இருந்தாலும் காகங்களுக்கு கரைவதை தவிர

வேறெதுவும் தெரிவதில்லை!

காரணங்களுக்கா பஞ்சமில்லை உனக்கு?

இந்த நீலவானில் ஒற்றையாய் தனித்தலையும்

சிறு பறவையாய் நான் சிறகசைக்கிறேன்.

இந்தக் காற்று ஒன்றுதான் சிரமம் தருகிறதே

தவிர வேறொன்றும் துன்பமில்லையம்மா!

நடந்து போனவைகளைப்பற்றி சொல்லி

ஆகப்போவது எதுவுமில்லை எனினும் அம்மா

உனைப் போன்றே கனிவான கண்களைப்

பெற்றிருந்த அவள் ஏன் தனித்தென்னை

பறக்கவிட்டாள்? –உன்னில் முழுமை நான்!

என்றே அவள் எப்போதும் சொல்லிய வண்ணமிருந்தாள்!

துயரம் தோய்ந்த இவ்விரவில் மழைச்சாரல்

இந்த மரத்தின் பொந்திலும் அடிக்கிறது அம்மா!

கனிவான மடி தருபவளும், நேசமாய் கோதி

விடுபவளுமான அவளுக்கு உனைப்போன்றே

கண்களம்மா! –இந்த வாழ்க்கையை அர்த்தப்படுத்திவிட

உறவுகள் என்றும் வேண்டும் தானே!

தனித்தலைவது பற்றி ஏதேனும் கேட்கத் தோன்றினால்

ஏதாவதொரு கடற்பாறை மேட்டில் முடி உலர்த்திக்

கொண்டிருக்கும் கடல்கன்னியிடம் கேள்!

என் கவலைகளுக்கெல்லாம் மொத்தமாக ஒரு

பெயர் சூட்டினால் அது சாந்தாமணி என்றே முடிகிறது!

அவள் விளையாடி வீசியெறிந்து விட்ட றெக்கை

ஒன்றிழந்த பொம்மை நான்! –வருடத்தில் பலமுறை

கீறிக்கொண்டிருக்கிறேன் என் சருமத்தில் அவள்

பெயரை! –அவள் ஏனம்மா காகிதக்கப்பல் செய்து

பரிசளித்து விட்டு பிடுங்கிக் கிழித்தாள்?

சிலுவை ஒன்றில் வைத்து ஆணியடிக்க

நான் தேவகுமாரன் இல்லை!

00000000000

Post Comment